Nace o río no colo da Xestiña,
a carón dos loureiros amencidos
e as pontes vellas
para espertar as marxes
da cidade durmida.
Percorre a nosa infancia
arredor dun asubío fluvial
cunha morea de soños.
No horizonte da nosa terra
as augas déitanse a miúdo
como berce e testemuña.
Dende o axóuxere limpo
as nubes míranse ó espello,
seguen ós parrulos e as fadas
que habitan na harmonía vexetal
onde medra sixilosamente o tempo.
© Vaipolorio | Deseño yagocamarero.com